'Bea'

Y Cymro – 21/01/11

Dwy sioe a dau gynhyrchiad cwbl wahanol yr wythnos hon, a’r ddau bellach wedi dod i ddiwedd eu rhediad byr yma yn Llundain.

‘Bea’ o waith Mick Gordon oedd un o gynyrchiadau cynta’r flwyddyn imi weld yn Theatr Soho, a chynhyrchiad fydd yn aros yn y cof drwy gydol 2011. Y cof mwyaf fydd yr emosiwn ymhlith y gynulleidfa ar ddiwedd y cynhyrchiad, a barodd i bawb adael y theatr yn fud, ac yn drist. Nid mewn modd digalon, ond yn ddirdynnol o emosiynol oherwydd natur y cynhyrchiad.

Mae ‘Bea’ (Pippa Nixon) yn ferch ifanc, yn ei hugeiniau cynnar, sy’n dioddef ers wyth mlynedd gyda’r clefyd MS. Mae hi wedi digalonni’n llwyr, er ymdrech fawr ei mam (Paula Wilcox) i’w lleddfu. Yn gaeth yn ei gwely, yn ei llofft sy’n llawn o ffrogiau ac esgidiau lliwgar, heb sôn am y cannoedd o’r clustdlysau amrywiol y bu’n rhaid iddi’i greu, rhag bod yn segur, mae’n dyheu am wyneb newydd i fod yn gwmni iddi. Daw hynny yn sgil cyrhaeddiad y nyrs hoyw o Ogledd Iwerddon ‘Ray’ (Al Weaver) sydd drwy ei hiwmor a’i bersonoliaeth niwrotig yn lleddfu’r boen feddyliol a chorfforol am gyfnod. Wrth i’r boen, a chaethiwed corfforol y clefyd waethygu, mae ‘Bea’ yn gofyn i ‘Ray’ ac yna i’w mam am y gymwynas fwya' a’r ola’, wrth roi cymorth iddi gyflawni hunanladdiad, i ddianc rhag y boen.

Mae’r modd y mae Mick Gordon yn delio gyda’r pwnc o Ewthanasia yn hynod o bwerus a’i synnwyr o ddigrifwch yn lleddfu’r llymder, ac eto’n merwino’r ergyd. Cafwyd perfformiadau pwerus tu hwnt gan y tri actor talentog ar y llwyfan, wrth ddelio gyda’r pwnc a’u hemosiynau. Roedd y tawelwch anghyfforddus ar ddiwedd y sioe yn adrodd cyfrolau.