'Oliver'

Y Cymro – 24/07/09

Dwi wedi gwrthod mynd i weld y sioe ‘Oliver’, byth ers i gwmni Cameron Macintosh wrthod tocynnau i’r Cymro i fynychu noson y Wasg. Falle ichi gofio dro yn ôl imi lambastio’r cwmni am eu diffyg cefnogaeth i’r Cymry, a nhwtha wedi manteisio ddigon arnom ni yn sgil y ‘gwên fêl yn gofyn fôt’ ar gyfer Gwion Wyn Jones, sy’n rhannu’r brif ran gyda James Donaghey a Francesco Piancentini-Smith.

Ond gyda’r newydd fod seren y sioe, Rowan Atkinson yn rhoi’r gorau i’w rôl fel ‘Fagin’ ganol mis Gorffennaf, er mwyn gwneud lle i’r diddanwr Omid Djalili, cefais wahoddiad drwy gyfaill i weld un o nosweithiau olaf Atkinson.

Mentro’n eiddgar felly i’r Theatr Royal ar Drury Lane ar un o nosweithiau poetha’r flwyddyn. Staff y theatr yn rhannu ffans cwmni Cameron Macintosh i bob aelod o’r gynulleidfa, gan nad oes system awyru yn un o theatrau hynna’r ddinas. Dim clem o’r rhaglen pwy oedd am bortreadu ‘Oliver’ ar y noson, a siom o ganfod mai’r Sgotyn Francesco Piacentini-Smith oedd yn hawlio’r sylw’r noson hon.

All neb wadu dawn gerddorol Lionel Bart o greu’r ddrama gerdd hynod hon yn seiliedig ar stori Dickens and fachgen ifanc o’r wyrcws sy’n canfod ei hun ynghanol gang o ddihirod ifanc mwya’ lliwgar Llundain. Mae’r caneuon yn ganadwy a chofiadwy, ac alawon adnabyddus fel ‘Food Glorious Food’, ‘Oliver!’, ‘Where is love?’, ‘I’ll do anything’, a’r anfarwol ‘Oom-pah-pah’ wedi’u mwrdro a’u mwynhau dros y blynyddoedd gan gynyrchiadau mewn ysgolion ac ar lwyfannau amatur a phroffesiynol. A deud y gwir, cawl eildwym o gynhyrchiad ydi hwn, yn seiliedig ar gynhyrchiad gwreiddiol Sam Mendes a fu yn y Palladium rhwng 1994 a 1998.

Mae holl nodweddion y bnr Mackintosh i’w weld yn amlwg; setiau moethus Anthony Ward sy’n codi a symud bob sut er mwyn creu strydoedd tywyll Llundain ac is-fyd lliwgar y dihirod, coreograffi celfydd yr arch-goreograffydd Matthew Bourne a chyfarwyddo medrus Rupert Goold. Siomedig oedd y sain a grëwyd gan y gerddorfa, ac roedd hynny yn ddirgelwch pur imi. I unrhyw un sy’n adnabod y sgôr gerddorol, doedd y cyfoeth cynnes sy’n cynnal yr alawon ddim yno, a’r caneuon mwy tawel fel ‘Where is love?’ yn dioddef o’r herwydd.

Prif wendid y cyfan oedd yr agwedd nawddoglyd a gyflwynwyd o’r cychwyn cyntaf. Roedd pob aelod o’r cast yn camu ar y llwyfan, a’u hosgo, eu hagwedd a’u hunan hyder i gyd yn gweiddi’n groch ‘dan NI yn DDA, ac da CHI yn gwybod hynny!’. Pan gamodd Jodie Prenger i’r llwyfan fel ‘Nancy’ (yr un a gurodd ein hannwyl Tara Bethan ar gyfres deledu’r BBC y llynedd), bu bron iddi aros i’r gynulleidfa gymeradwyo cyn canu’r un gân! Felly hefyd gyda Rowan Atkinson wnaeth lanast o’r cymeriad ‘Fagin’ yn fy marn i. Clywais eisoes fod y bnr Atkinson wedi ceisio cynnwys elfennau o’i greadigaeth hynod ‘Mr Bean’ i’r rhan, ac yn sgil hynny, collwyd ochor sinistr y rhan drwy greu jôc o hen ddyn sy’n cludo tedi bêr ac yn ymhyfrydu o wisgo gemwaith a thlysau benywaidd. Doedd gan y bechgyn ifanc ddim ofn o gwbl tuag at yr hen ddyn creulon hwn.

Pan ddisgynnodd y llen ar ddiwedd y sioe, roedd y godro yn amlwg eto, a’r cast yn dychwelyd dro ar ôl tro i odro’r gymeradwyaeth dila, gan fod pawb eisiau gadael yr adeilad, oherwydd y gwres! Roedd diffyg proffesiynoldeb y cast ifanc hefyd yn amlwg wrth iddynt wneud stumiau ar y gynulleidfa wrth ymadael.

Profiad anffodus felly wedi’r hir ymaros, a rhybudd pendant i unrhyw sioe lwyddiannus. Tydi’r ffaith bod bob tocyn wedi’i werthu am fisoedd ddim yn arwydd o lwyddiant! Llai o hunan ganmol efallai a mwy o ostyngeiddrwydd?

Mwy am y sioe drwy ymweld â www.oliverthemusical.com